Hans is programmamanager van een krimpproject in de Achterhoek. Hij begeleidt het proces van verschillende gemeenten, woningcorporaties en andere partijen hoe om te gaan met de realiteit van krimp in de regio. Bestaande denkkaders, zoals groeiscenario’s passen niet meer. Hoe dan wel? De insteek van Hans is samen in gesprek gaan om oplossingen te vinden. Hans: ‘Ik heb geen idee wat we met elkaar gaan ontdekken en dat terwijl men van mij verwacht dat ik richting geef.’
Tweestrijd
De bestuurders vinden deze aanpak wel erg vaag. Ook andere partijen vragen zich af of deze insteek wel werkt. Hans: ‘Dit kreeg ik niet één keer terug… Ik was iedere keer in twijfel of ik het niet verkeerd zag. Hebben ze gelijk? Ik voelde mijn verantwoordelijkheid, er gaat veel geld en energie om in het project én het moet resultaat opleveren. Heen en weer ging ik tussen “Ik ben goed bezig” en “Dit wordt niets.”
Twijfel en onzekerheid
Om uit de tweestrijd te komen, organiseerde Hans intervisie. Dat gesprek bracht Hans eigenlijk nog meer aan het twijfelen. Hans: ‘De zaak werd op scherp gezet. Ik kon er niet omheen. Ik twijfelde echt. Mijn twijfel toelaten ging niet automatisch. Ik zei tegen mezelf: “Je doet het goed, je doet het goed, heb vertrouwen.” Ik duwde het gevoel weg.’
Lastige emoties van anderen
‘Op momenten dat ik niet moeilijk deed dat ik twijfelde, ervaarde ik gek genoeg een dieper vertrouwen dat dit de weg was naar samenwerking in het project. Bij anderen herkende ik hun twijfel en onzekerheid. Ik kon er beter mee omgaan, ik kon het bespreekbaar maken. Het project is in de voorbereidingsfase een half jaar uitgelopen. Achteraf gezien gaf dat half jaar me extra informatie hoe anderen erin zaten. Zo heb ik veel kunnen tackelen aan de voorkant van het project.’
Resultaat
Het krimpproject in de Achterhoek is een succes. Het project is eind 2014 afgerond. De partijen gaan samen gewoon verder. De ervaringen van Hans zijn voor mij een voorbeeld van een situatie waarin bestaande denkkaders niet meer passen bij wat er nodig is. Wanneer er geen vast recept is, alleen een globale stip aan de horizon, maakt dit van alles los in mensen en tussen partijen.
Als je zelf een belangrijk instrument bent, vereist dit aandacht voor je binnenwereld. Het verhaal van Hans illustreert dat gevoelens die in de weg lijken te staan, verbindend kunnen werken. Omdat we allemaal mensen zijn. Is dat niet mooi?